به نام آنکس که محبت را به دل و سرخی را به گل داد

یکی را دوست می دارم ولی افسوس او هرگز نمی داند

نگاهش می کنم ، نگاهش می کنم شاید بخواند از نگاه من که او را دوست می دارم ولی افسوس او هرگز نگاهم را نمی خواهد .

به دو برگ گل نوشتم من که او را دوست میدارم ولی افسوس او گل را به زلف کودکی آویخت تا او را بخنداند .

صبا را دیدم و گفتم صبا دستم به دامانت از من به دلدارم بگو که او را دوست

 می دارم .

ولی ناگه ز ابری تیره برقی جست و روی ماه تابان را بپوشانید.