تو سرگذشت من نبود جز غم و دل شکستگي
عمري گذشت واز تنم هنوز نرفته خستگي
از دست روزو روزگار خسته و دلگير شدم
تا چشم به هم گذاشتم ديدم عجب پير شدم
تو گيرو دار عاشقي وقتي که سر خورده شدم
منم با برگهاي خزون ريختم و پژمرده شدم
خوشبختي با پرنده ها پر زدو رفت تو آسمون
اونقده دور شود که از اون نه نامي موندو نه نشون